Yaşadıklarımız, karşılaştıklarımızdır yaşamda,
Öyle kendiliğinden öyle durup dururken çıkmazlar
karşımıza.
Yakınından geçerken uğrayıp kapısını çaldığımız
için yaşamımızdadırlar.
Yakınından geçerken kapımıza uğrayıp, buyur
edildikleri için...
Neden öldüğümüz…
Hep sakındığımız o kelime: ölüm.
Sevinçlerimiz, heyecanlarımız,
hüzünlerimiz ile süsleniyor yolculuğumuz. Nereden geldiğimizi unutarak bilmeden
bastığımız toprak, nereye gideceğimizi anlamayarak bilmeden bastığımız toprak…
Kan ve çamur… Beden ve ruh… İnsan ve beşer… Yaşam ve ölüm…
Mesela bir çocuğun titrek dudaklarında
seyretmişsinizdir ölümü. Tütmesi gereken ocağın nerede olduğunu bilmeden onu
arayan gözlerinde çok da belli oluyordur ölüm. Hem de doğmaya yakın olanın
ölüme yakın olduğunu, ‘her ölümün ‘erken’ olduğunu fark etmek’ acı vermiştir…
Sonra, belki bir kapının ardında
susarak konuşulan kelimelerden öğrenmişsinizdir ölümü… Ya konuşmaktan
utanmıştır kelimeler ya da saklanarak anlatmışlardır, kimsesizce… Sessiz içilen
soğuk sulardan, kırık dökük bir fısıltıdan ibaret sanırsınız ölümü…
Oysa ölümler vardır: kanla yorulan,
yaşamla dirilen… Sabahlarda, akşamlarda; güneşin doğuşunda, batışında;
çocukların gülüşlerinde, ağlayışlarında beliren. Mevsimi hep bahar olan lakin
sanki meyveleri üşümüş ağaçlarla donatılan bahçeli bir ölüm. Vaktinde, yerinde
belki de kimsenin ölmesinin gerekmediği yerde olan.
Bir an olur aralanır gözleriniz: her ölümün
farklı olduğunu fark etmek için. Ölüm güzel, ölüm yeniden bir varoluş, ölüm
ölünen için şekillenen… Ölüm, ne güzel kelime dersiniz sanki kelimeleri uç uca
getirirken. Bir varoluş hikayesi olduğunu anlarsınız: belki yıllar sonra, belki
aylar, belki günler; nerede, ne zaman, belki de hiç… Bir varoluş hikayesidir ki
gidilenle gelinen aynıdır zira. Küçük bir kan pıhtısından, küçük bir toprak
parçasına…
Giderken veda edemeyenler de vardır;
bazıları acı, bazıları tatlı ama hepsi de gerçek… Gidenlere bakarsınız,
bıraktığınız yerde kalmıştır. Giden de memnun ki yerinden bir daha dönmüyor
gittiği seferinden…
Neden yaşadığımız…
Gürül gürül ırmakları hatırlatan, bu
ırmakların da yalnızca bir düş, belki de bir başlangıç olduğunu bildiğiniz;
lâkin ırmaklar akarken gökyüzünün kurşuni rengine aldırmaksızın hep maviyi
düşlediğiniz rüyadır, hayatın kapı aralığından baktığınızda gördüğünüz ilk
şeydir: yaşamak…
Kederleriniz, sevinçleriniz,
heyecanlarınız, elemleriniz ve her şeyinizle yaşarsınız. Hayat sizin bir
parçanız değil siz hayatın bir parçasısınız. Yaşarsınız, elinizde olmadan. Hem
isteyerek nefes alamazsınız, ol diyen vardır ve olur…
Bir gün düşersiniz, ayağınız taşa
takılır; ama arkanızdan koşan, acıyan dizinizi eliyle değil gönlüyle saran biri
vardır: aslında arkanızda değil hep yanınızdadır. Bir gün yine düşersiniz,
ayağınız taş kalplilere, hayata takılır. Hiç olmadığı kadar acır yüreğiniz,
saklanacağınız ya da sığınacağınız ne bir yer ne de bir kimse vardır sanırsınız
lakin bilmezsiniz ki; sizi olduranı, sevdireni, yaratanı, yaşatanı unutsanız
bile o size, sizden daha yakındır. Ve taşa, taş kalplilere, hayata takılan bir
ayağınız olduğuna, acıyan bir dizinizin
ve yüreğinizin olduğuna sevinmeksizin hep elemlerdesiniz…
Sevinmek olmasa üzülmenin
olmayacağını, ağlamak olmasa gülmenin olmayacağını, ölüm olmasa yaşamın
olmayacağını henüz fark etmemişsinizdir. Zira bilmezsiniz ki her şey zıttıyla
kaim bu dünyada. Tam olmayan şeyler zıttıyla tamam… İyiliği bitiren kötülük,
kötülüğü yok etmek isteyenlere başka iyilikler vesile ediyor. Toplumları yok
eden zulüm, başka vicdanları uyandırıp kendini yok ettiriyor. Kim bilir,
kötülüğü iyilikle savmak, zulmü yapanlara müsaade etmemek, yaşamın farkına
varmak için ölümü bilmek gerekliydi…
Yaşam ve ölümü bilmek istiyorsanız,
anlamalısınız: her şey bir rüyaydı ve insan her an uyanacakmış gibi
yaşamalıydı…
/Nazlı Nesibe Kılıçoğlu
10 Nisan 1017
