Köy yaşamı kendine çekiyor adeta beni… Yıllardan beri ilk kez sıkılmadan günlerimi geçiriyorum doğanın ortasında… Yaş kemale erince insanların doğa tutkuları artıyormuş anladım. Büyükçe bir arazinin ortasında evim… Karadenizin dağlık yapısından dolayı bizim köylerimizdeki evler birbirleriyle mesafeli uzaklıktadır. Sadece yakın akrabalara ait olan dört beş ev… Akşam olunca bağından bahçesinden gelen ahali bir araya gelir ve günün yorumunu yapıverir.
“ Ben bugün bu bahçede şu işi yaptım sen ne yaptın?” gibi söylemlerin ardından ufaktan dedikodular fısıldanır kulaktan kulağa… Basit ve kimseye zararı dokunmayan arkadan konuşmalar… Paparazzi haberlerini dinlemek hoşuma gitti bir bakıma… Şehirdeki insanların fesatlıklarının yanında…
Geceleyin balkona çıkıp akarsuyun sesini dinlemek ve gökyüzündeki yıldızları saymak ise diğer bir zevkim… Şırıl şırıl akan derenin berraklığı kadar yaşamın pürüzsüz olmasını diledim içimden… Arınmak denilen şey bu olsa gerek…
Dün gece yıldızlara dalan gözlerimin önünden bir yıldız kaydı dağın ardına doğru… Yıldızın düştüğü noktada olmak istedim. Düşenin dostu olmaz lafına inat onu tutup kaldırmak ve tekrar semaya uçurmak geçti içimden… Mantıksız fikrin ardından iki dilek tuttum derinden…
Ardından karanlığın ardına sığınmış olan ateş böceklerine kulak kabarttım. Sabaha kadar çıkardıkları sesler hoşuma gitmişti. Hatırlıyorum da çocukluğumda bu seslerden nefret ederdim. Bilhassa köyde kalmak bana ölüm gibi gelirdi. Günleri sayarak geçirirdim vaktimin büyük bir çoğunluğunu… Birkaç sene öncesine kadar devam eden bu düşüncenin saçmalığına gülümsüyorum. Hatta şimdi sürekli bu köyde yaşamak hayaliyle yaşıyorum. İşlerimi yoluna koyup köşeme çekilsem inekler tavuklar koyunlarla iç içe bir yaşam…Ekin ekmeyi öğrenip sebze yetiştirsem diyorum. Şuan başkalarının ektiği mahsulü toplamakla yetiniyorum. Ne güzel olurdu ya…Bir süre sonra sıkılır mıyım diye de sormaktan kendimi alamıyorum. Kararımı veriyorum tatillerimi artık kendi insanımla ve doğamla baş başa geçireceğim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder